اولا از دوست بسيار عزيزم نسترن جاويد كه در طراحي و ساخت اين وبلاگ كمكم كرد بسيار متشكرم. تلافي مي كنم. بعد:
اين روزها نوشتن وبلاگ مورد توجه و علاقه گروه هاي مختلف اجتماعي قرار گرفته و كم كم جاي خود را در ميان ديگر ابزارهاي ارتباطي پيدا مي كند. چرا كه در فضاي مجازي به مراتب استرس هاي كمتري وجود دارد و افراد مي توانند با فراغ بال خودشان باشند. بدون ترس و واهمه، با اعتماد به نفس يكديگر را نقد كنند، رد كنند و يا بپذيرند تا در اين كشاكش ايده و عقيده مستقلي پيدا كنند و آن را در فضاي واقعي جامعه بروز دهند. از طرفي تاثير بسيار قدرتمندي كه در سالهاي اخير از وبلاگستان ديده ايم،چيزي است كه پيشرفت آن را قطعي مي نمايد. تو از ميان ميليون ها گزينه حق انتخاب داري و با آوردن انديشه ات به روي صفحه وب اين امكان را به ديگري هم مي دهي. تو پنجره اي داري كه هر روز آن را به روي منظري تازه مي گشايي.
در اين اوضاع و احوال من هم تصميم گرفتم دوباره وبلاگ نويسي را شروع كنم و از اين راه ارتباطي قدرتمند استفاده كنم. آنچه را كه اينجا مي نويسم ديده ها و شنيده ها و تفكر من است. به هر حال نوشتن را كه نمي شود ترك كرد مثل خيلي چيزهاي ديگر...