مشتاقانه منتظریم

وبلاگتون را همین امشب دیدم. بدون تعارف زیبا و جالب است بهتون تبریک میگم و امیدوارم موفق باشید.
اما نظر من در خصوص تعارضی که کفته اید اینه که اولا این موضوع تا اندازه ای میتونه عادی باشه. یعنی جامعه زنان هم مثل مردان از شخصیتها و گرایشات مختلف ساخته شده و اینطور نیست که جنسیت واحد، فردیت زن در بین زنان دیگر را از بین برده باشد همانطور که در مورد مردان اینگونه نشده است. مردان هم با وحود اینکه همه مردند اما شخصیتهای گوناگونی دارند و هرکدام شغل متفاوتی را ترجیح می دهند.
اما این موضوع فقط علت بخش کوچکی از این تعارضات است و اگر آن را علت اصلی بدانیم خود را فریفته ایم. به اعتقاد من یکی از علل مهم، تفاوت نگاه زنان در رویکرد انتقادی به فرهنگ سنتی است و آن عبارت است از توانستن و خواستن در نقد آسیب شناسانه فرهنگ سنتی. بخشی از زنانی که هنوز هم بهترین جارا برای خود آشپزخانه میدانند در قسمت اول یعنی توانستن مشکل دارند. در واقع هژمونی سنت از طریق خانواده، جامعه سنتی و رسانه های مذهبی دولتی و غیردولتی چنان بر فکر اینها احاطه پیدا کرده که اصولا توانایی نقد سنت را ندارند خصوصا که آمیخته با مذهب و مقدسات باشد. اما دسته دیگر مثل همان خانم رادیویی کسانی هستند که به واسطه تحصیل و ارتباط با رسانه های جدید کم و بیش این توانایی را دارند اما در قسمت دوم یعنی خواستن مانده اند به عبارتی خودشان آشپزخانه را خواسته اند. اینان دریافته اند که نقد سنت و درافتادن با آن در جامعه ما هزینه دارد و نخواسته اند آن را بپردازند. در واقع میدانند که مدرسه اجتماع ما هنوز زنان سنتی را شاگردان خوب و عزیزدردانه خود میداند و بقیه را جزو ناجورها و تنبلها حساب میکند.اینها ترجیح میدهند جزو اکثریت باشند و زحمات در اقلیت بودن و خلاف جهت آب شنا کردن را نکشند.اما دسته ای که برای بدست آوردن حقوق برابر تلاش میکنند کسانی هستند که هر دو هرحله برایشان حل شده و اگر تعدادی را که به تبعیت از مد روز در بین اینان هستند و فمینیسم هم برایشان چیزی در حد مدهای لباس و کفش است کنار بگذاریم، کسانی هستند که فارق از زن و مرد بودن خواستار حقوق انسانی خود هستند. دعوا سر دیدن یک فوتبال نیست که شاید برای خیلی از زنان و حتی مردان اهمیتی ندارد مسئله محرومیت بی دلیل از حق انسانی است. اگر امروز به من بگویند دیگر حق نداری از ساعت 3 تا 4 نصفه شب از خانه بیرون بیایی چون بی دلیل از حق انسانی خود محروم شده ام اعتراض میکنم ولو اینکه هیچ شبی هم در این ساعات بیروت تمیروم. خلاصه اینکه مسئله در خواستن و توانستن ما در نگاه نقادانه به سنت و فرهنگمان است و این ربط زیادی به سطح تحصیلات و طبقه اجتماعی ندارد. این یک انتخاب است برای مایی که در جامعه ای در حال گذار از سنت به مدرنیته زندگی میکنیم.
پایدار باشید.

جنبش هاي اخير زنان در ايران همواره و به خطا سعي مي كنندبراي خود هويتي فارغ از ساير جنبش هاي اجتماعي تعريف كنند
در حالي كه اينگونه موفق نمي شوند.
مسائل زنان را نيز بايد مانند تمام مسائل انساني نگريست و بررسي كرد و بررسي آن تنها از منظر تضادهاي طبقاتي و مبارزه در رفع آن ها امكان پذير است.
شما به اين امضاهاي فراخوان بيست و دوم خرداد زنان نگاه كنيد. بر خلاف عقيده برابري طلبانه شان در مسائل زنان و مردان حاميان تجمع اعتراضي را خود معترضان به تفكيك جنسي با تفكيك جنسي منتشر كرده اند.
مزحكه اي كه عده اي بور»وا با نام جنبش زنان در ايران به پا كرده اند غير قابل تحمل است.

اشكالي در عادي بودن اين مسئله وجود ندارد. به هرحال هر انساني اين حق را دارد كه هر طور مي خواهد زندگي كند. اما اين دودستگي در شرايط كنوني جامعه زنان باعث بروز مشكلات بزرگي مي شود. هنوز تعادلي در جنبش هاي زنان ديده نشده. چرا كه عده اي از اين طرف بام افتاده اند و عده اي از طرف ديگر. براي رسيدن به آن حق و حقوقي كه مد نظر همه ماست بايد يك اتحادي وجود داشته باشد . دست كم اقليتي كه مسئوليت فعاليت هاي اجتماعي را به عهده مي گيرند بايد اين را بدانند كه از حمايت گروه اكثريت برخوردار هستند، نه اينكه از طرف انها مورد تمسخر قرار مي گيرند. بحث بر سر رسيدن به همان حقوق انساني است . نبايد با انجام كارهاي ناشيانه و احساسي موجب تزلزل مفهوم كلي جريان حقوق برابر شد.
با تشكر

سمیرا جان سلام
تعجب می کنم که شما چگونه این ر ا یک تعارض میدانید ، یک بار دیگر مطلبی که نوشته اید را با هم مرور کنیم ، زنی به برنامه رادیوئی زنگ میزند و خود را موفق میداند ، چرا ؟ چون احساس میکند که در خانه راحت تر است ، و نمی خواهد بیرون کار کند .یعنی اینکه آزاد است که بیرون کار کند و یا کار نکند .
در آن سوی قضیه پرستو دو کوهکی است که به خاطر آزادی رفتن به استاد یوم آزادی تلاش میکند و کتک می خورد .
نفر اول آزاد است که بیرون کار کند و یا نکند ، نفر دوم آزاد نیست که به استاد یوم برود .
خوب خیلی از زنان هستند که نمی خواهند به استاد یوم بروند اما نخواستن و نگذاشتن با هم تفاوت دارد .
امید وارم که توانسته باشم کمکی کرده باشم. من فکر میکنم که در بحث شما بودن و یا نبودن آزادی مسئله است .
وبلاگ من را هم داشته باشید بد نیست من روزنامه نگار نیستم ولی شاید چیز دندان گیری داشته باشم منتظر شما هستم .


http://reza67.blogfa.com/

رضا

سلاه
من اولا با حرفهای رضا موافقم. دوم اینکه یک زن باید آرادی این را داشته باشد که بیرون کار کند نه اینکه برای هر مساله احتیاج به اجازه شوهر باشد . اگر مقاله های علمی رابخوانید ثابت شده مادرانی که در بیرون از خانه کار میکنند سالم ترین زنان هستند. و در خانه ماندن احساس بیهودگی و افسردگی به همراه دارد.در ضمن این یک طرف قضیه است. شما در این مملکت نمبینید که برای زن و یک مادر حقی قایل باشند.